Al weer jaren geleden schreef ik met regelmaat blogs voor Pro Assistance en net zoals het kan gaan met sporten of lijnen, kwam ook hier de klad op een gegeven moment in. Pak het dan maar weer eens op. Jessica houdt zich bij ons bezig met marketing & communicatie en voor 2025 maakte zij een contentkalender. Wat gaan we hoe en wanneer doen. Het maakt het leven overzichtelijker, het hoofd rustiger en je gunt jezelf meer denkkracht wanneer je weet wat er gaat komen. Van bijeenkomsten, tot zomer- en eindejaarsgeschenken en het delen van artikelen en blogs. Op die kalender zag ik achter de term blogs ineens mijn naam terugkomen. Okay! De lente hangt in de lucht, automatisch gevolgd door lijnen en meer bewegen. Dan ook maar weer “de pen” oppakken.

Ontmoetingen

Het mooie van mijn werk blijft het ontmoeten van mensen. De diversiteit aan personen is groot. Ongetwijfeld heeft dit te maken met de doelgroep waarmee we werken, want als het gaat om management support is geen assistent hetzelfde. Iedere organisatie en iedere directeur of bestuurder vraagt een andere ondersteuner. Los van de fase waarin een organisatie zich bevindt – denk aan een reorganisatie, verkoop, fusie, tussenperiode – blijft “de klik” een belangrijk onderdeel voor de juiste match. Ik vind het fijn dat niemand hetzelfde is en de mens boeit mij mateloos, maar nog meer zijn het de verhalen die iedereen meebrengt. Al die mensen met hun interesses, ambities, wensen, ervaringen, onzekerheden en fases in hun leven.

Kandidaten met lef

Het zijn ook hun verhalen die mij een spiegel voorhouden. Zij die een sabbatical nemen, lange reizen maken, een bijzondere studie volgen of hun leven op een manier inrichten die mij aanspreekt. Ik kijk dan altijd naar mijn eigen leven en denk: ‘heb ik nu een te georganiseerd leven waarin geen ruimte voor het uitvoeren van mijn dromen is?’ En, ‘wat zijn mijn dromen, waar laat ík mij door leiden?’ Met bewondering luister ik naar de kandidaat die lef toont. Die keuzes durft te maken, ook al zijn ze niet zo voor de hand liggend of een kandidaat die nu eens niet kiest voor vermeende zekerheid. Stiekem leef ik hun levens aan de zijlijn een beetje mee.

Het doen niet laten

Er zijn veel verhalen te delen van hen die mijn hart hebben geraakt. Met een aantal is de relatie verder uitgebouwd of is er zelfs een vriendschap ontstaan. Laat mij er één freelancer in het bijzonder uitpakken. Jaren geleden spraken we over haar wens om een aantal maanden per jaar in een andere stad te gaan wonen. Niet als toerist, maar als tijdelijke inwoner. Ze was aan het wikken en wegen, want, ‘zijn er na mijn terugkomst nog wel opdrachten’. Ik stelde haar gerust, want of je nu op een opdracht zit of dat je in het buitenland verblijft, je bent uiteindelijk niet beschikbaar en de reden daaraan is ondergeschikt. Uiteindelijk ging ze ervoor en zo verbleef ze o.a. een tijdje in New York en Rome. Ze huurde een appartement, nam een abonnement op de sportschool en leefde haar leven als een New Yorkse of Romeinse. En ik? Ik was positief stikjaloers.

Tussen licht en zwaar

Het uitvoeren van haar dromen, die zich niet beperkten tot het tijdelijk verblijven in een andere stad, kreeg voor mij nog meer betekenis toen ze ziek werd. Helaas is dat de andere kant van mijn werk, want er zijn ook kandidaten waar we verdrietige verhalen van meekrijgen of die we voor altijd kwijtraken. Het is nu een aantal jaar geleden dat ze ziek werd en binnen een maand overleed. Ik heb haar nog gesproken en was op haar uitvaart. We werkten op dat moment ook met haar in een adviesopdracht en samen met collega Jacqueline hebben we aan de hand van haar aantekeningen het rapport in haar naam afgemaakt.

Ik denk nog vaak aan haar en zo ook vorige week na een intake. Een bijzondere opdracht binnen een crisisorganisatie waar een interimmer een secretariaat moet herijken en een advies moet schrijven. Ik liep naar buiten en dacht: ‘Dit zou jouw opdracht zijn geweest’. Daardoor moest ik weer aan haar denken en aan alles wat zij in haar leven heeft gedaan, niets heeft uitgesteld. Hoe fijn onze samenwerking was en hoe geweldig mijn werk is, en dat ik met deze mensen met lef in contact mag komen. Ze is een blijvend voorbeeld voor me. Ik mis je Marjan.

Miranda van Mondfrans